«Σήμερα, ξημερώματα των Φώτων και του Αγίου Πνεύματος, ο πολυαγαπημένος μου παππουλης, Ιωάννης Κοζαρτσης, επέλεξε να μας αποχαιρετήσει και να ξεκινήσει το ταξίδι του… Έφυγε γαλήνιος, μέσα στο ζεστό του κρεβάτι, περιστοιχισμένος από ανθρώπους που τον αγαπούσαν!
Παππουλη μου, σε ευχαριστώ πολύ για όλα όσα έκανες για εμένα. Θα σε θυμάμαι πάντα και θα αποτελείς φωτεινό παράδειγμα ήθους, αξιοπρέπειας και καλοσύνης !
Αντίο παππουλη μου… Σε αγαπώ!»
Με αυτή την ανάρτηση γνωστοποίησε τον θάνατο του ήρωα παππού του ο Αιμίλιος Κοζάρτσης, εγγονός του τελευταίου μέχρι χθες εν ζωή, ήρωα του Ρούπελ.
Όπως αφηγήθηκε παρελθόν ο ανηψιός του, πρώην αντιδήμαρχος Γιώργος Σοφιανίδης:
Στις 6 Απριλίου 1941 ο θείος ο Γιάννης Κοζάρτσης αντιστάθηκε στο Οχυρό του Ρούπελ, μαζί με τους συμπολεμιστές του, για 4 ημέρες, μέχρι που τους τέλειωσαν οι σφαίρες, εναντίων των Γερμανών εισβολέων.
Ο λοχίας Ίτσιος και 2 φαντάροι (ένας εκ των οποίων ο θείο Γιάννης ) παραδόθηκαν.
Και οι τρεις καταγόταν από τα Πορόια Σερρών.
Ο λοχίας εκτελέστηκε από τους Γερμανούς, ενώ οι δύο φαντάροι αφέθηκαν ελεύθεροι και εξιστόρησαν τα γεγονότα.
Όταν την πρώτη μέρα ο επικεφαλής αξιωματικός των γερμανικών τεθωρακισμένων ζήτησε από τον Έλληνα Διοικητή, Γεώργιο Δουράτσο, να παραδοθούν, εκείνος του απάντησε : «Τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται».
Το ερώτημα έρχεται κι επανέρχεται τον τελευταίο καιρό: γιατί αυτούς τους ανθρώπους δεν τους “γνωρίσαμε” μέσα από τα σχολικά μας βιβλία; Γιατί δεν τους ακούσαμε παρά μόνο ελάχιστα; Γιατί άραγε….
Πηγή: ekklisiaonline.gr
