Συναισθηματικοί είναι οι λόγοι που οδήγησαν τον Αντώνη Ανεσιάδη στη συγγραφή του Βιβλίου του με τίτλο « Η Βρύση των Ρόδων».
Από τα συναισθήματα δεν μπορεί να απαλλαγεί ο άνθρωπος. Οι πρόσφυγες-οι άνθρωποι που οι γονείς τους έζησαν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους στις αλησμόνητες Πατρίδες (Πόντο, Μικρά Ασία, Δυτική Θράκη) και ήρθαν στη χώρα μας μετά την Μικρασιατική καταστροφή -έχουν έναν επιπρόσθετο λόγο. Μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον που κατακλύζονταν από αναμνήσεις και διηγήσεις μιας χαμένης ζωής.
Ο Αντώνης Ανεσιάδης στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Σ.Θ.» και τον Δημήτρη Νάτσιο, κάνει μια ιστορική και κοινωνική αναδρομή σε αυτή την εποχή και το πόνημά του αποτελεί πολύτιμο κειμήλιο για κάθε Στρυμονοχωρίτη και κάθε Έλληνα προσφυγικής (αλλά και μη) καταγωγής.
-Κύριε Ανεσιάδη συναισθηματικό το κίνητρο για το Βιβλίο σας; Ποια η στόχευση σας, ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε;
Το βιβλίο «Η ΒΡΥΣΗ ΤΩΝ ΡΟΔΩΝ» πράγματι γράφηκε για συναισθηματικούς λόγους και η συγγραφή του έγινε για να θυμίζει τούς απογόνους τις ρίζες τους. Ούτε φωτογραφίες των παππούδων μας από τον τόπο που δημιούργησαν οικογένειες ούτε γραπτά κείμενα υπήρχαν.
Πιστεύω ότι το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου συνοψίζεται στο γεγονός ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιοί ήμασταν και που βαδίζουμε.
Την απόφαση να γράψω το βιβλίο την έλαβα μετά την πρώτη μου επίσκεψη στο τόπο που γεννήθηκαν οι γονείς μου. Κατά την επιστροφή μου και τις ώρες της μακράς οδήγησης συνειδητοποίησα γιατί στο πατρικό μου υπήρχε πάντα κρεμασμένο το κάδρο με την φωτογραφία του Ελευθερίου Βενιζέλου. Σήμερα πιστεύω ότι την τοποθέτησε εκεί ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τον κυβερνήτη που τον έσωσε από το αυταρχικό και οπισθοδρομικό καθεστώς των Οθωμανών .
Διαβάστε την συνέχεια ΕΔΩ
