Για πολλά χρόνια τίθεται στη δημόσια συζήτηση το ζήτημα των προσλήψεων στο Δημόσιο τομέα. Ακούγονται οι γνωστές φωνές για τακτοποίηση «ημετέρων» και προκύπτει, ως γενικό υποτίθεται αίτημα, η ανάγκη διαφάνειας και αντικειμενικής στελέχωσης του Δημοσίου.
Άρθρο του Δημήτρη Νάτσιου
Από την αριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος εκτοξεύονται καταγγελίες ότι η απέναντι παράταξη, η «Δεξιά» όπως την αποκαλούν με φανατισμό, τακτοποιεί τα «δικά της παιδιά», ενώ οι ίδιοι ορκίζονται σε αντικειμενικό σύστημα ίσων ευκαιριών. Τους ακούμε να ομνύουν στο νόμο Πεπονή, που περισσότερο λειτούργησε ως «φερετζές» προκειμένου να καλύπτει το όργιο διορισμών από το «παράθυρο». Ποια όμως είναι η διαχρονική αλήθεια πάνω στο ζήτημα;
Όσοι είμαστε μεγαλύτεροι και έχουμε εμπειρία από την εφαρμοσμένη πρακτική των κομμάτων, ξέρουμε ότι πρωταθλητής στη πελατειακή τακτοποίηση ψηφοφόρων στη χώρα μας, τουλάχιστον μετά την μεταπολίτευση, αποδείχθηκε η Κεντροαριστερά – στις διάφορες εκφάνσεις της.
Τι να πει κανείς για το τι έπραξε το ΠΑΣΟΚ, αναφορικά με τους διορισμούς στο Δημόσιο τομέα; Ολόκληρες οικογένειες, ολόκληρα σόγια τακτοποιήθηκαν «συντροφικά» – για να ισορροπήσουν τις προσλήψεις της δεξιάς επιχειρηματολογούσαν οι ίδιοι, έχοντας επίγνωση ότι η τακτοποίηση στο δημόσιο ήταν τέτοιας κλίμακας και τόσο εξόφθαλμη που χρειαζόταν κάποιου είδους «δικαιολόγηση». Στη νεότερη έκδοσή της αυτή η πλευρά, με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ακολούθησε την ίδια περπατησιά.
Αλλά και τα διαστήματα που κυβέρνησε η «δεξιά», με έναν προνομιακό τρόπο, οι οπαδοί της κεντροαριστεράς εξακολουθούσαν να βολεύονται στο δημόσιο τομέα. Κάτι που συμβαίνει και σήμερα – αφενός επειδή το πλέγμα της κεντροαριστεράς, που έχει καταλάβει και αλωνίζει στο δημόσιο, εξακολουθεί να προσφέρει αλληλοεξυπηρέτηση μεταξύ «συντρόφων» και αφετέρου γιατί η κυβέρνηση, συνεχίζοντας την ενοχική συμπεριφορά αυτής της πλευράς, μοιράζει παντός είδους προνόμια σε, κάθε προέλευσης, ιδεολογικούς της αντιπάλους.
Η Νέα Δημοκρατία τα τελευταία 45χρόνια το μόνο που δεν έκανε ήταν αυτό για το οποίο καταγγέλλεται, ότι τακτοποιεί τον κόσμο της, τα «δικά της παιδιά» – απολογείται για έναν «μύθο» που κατασκεύασε η αριστερόστροφη προπαγάνδα.
Στον οικογενειακό, επαγγελματικό και κοινωνικό μας κύκλο, εκείνο που ακούμε συνεχώς είναι τα «παράπονα», η απογοήτευση των οπαδών της Κεντροδεξιάς ότι ποτέ δεν τους «πρόσεξε» η παράταξή τους, η οποία επίμονα καταγγέλλεται για κάτι που δεν κάνει.
«Είμαστε οι πιστοί αχθοφόροι του κομματικού μηχανισμού που μας ξεχνούν όταν έρθουν στην εξουσία», λέγεται από πολλούς γνωστούς και φίλους. «Οι οπαδοί της «δημοκρατικής παράταξης» «τακτοποιούνται» όχι μόνο όταν κυβερνούν, αλλά και όταν κυβερνά η παράταξή μας», παραπονούνται. «Έτσι, εξ άλλου, έχει προκύψει οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του Δημοσίου να προέρχονται, όλες σχεδόν, από την κεντροαριστερά».
Συμπερασματικά η διαχρονική αλήθεια σχετικά με την «τακτοποίηση» στο δημόσιο τομέα μπορεί ψύχραιμα να συνοψιστεί ως εξής:
Η αριστερά διορίζει, ενώ , την ίδια ώρα, δεν παραλείπει να προπαγανδίζει και να καταγγέλλει για διορισμούς την δεξιά, με την τελευταία να απολογείται για κάτι που διαχρονικά δεν τολμά να πράξει.
Παραμένει έτσι ως ζητούμενο η διαφανής και με κανόνες αξιοκρατίας στελέχωση του δημόσιου Τομέα. Η χώρα μας και σ΄ αυτόν τον τομέα παρουσιάζει απογοητευτική απόκλιση από τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες. Ο προοδευτικός «κομματάρχης», μεταπολιτευτικά, παρέλαβε την «σκυτάλη» και συνέχισε με ιδιαίτερο ζήλο την «μαυρογιαλούρικη» τακτική των προκατόχων του.
Πηγή: sertharros.gr
